مردمان سیک و هندو در افغانستان تحت سلطه طالبان، با آزار و اذیت هدفمند، تغییر دین اجباری، ازدواج‌های اجباری، تخریب اماکن مذهبی و ارعاب مواجه‌اند.

کیرتی وردان سینگ، وزیر مشاور در امور خارجه هند که بر وضعیت سیک‌ها و هندوها در افغانستان و پاکستان نظارت می‌کند، در گزارشی به مجلس علیای پارلمان هند از وضعیت سیک‌ها در افغانستان و پاکستان ابراز نگرانی کرد. 

شبکه تلویزیونی هندی ‌(ای‌بی‌پی)، در گزارشی گفت از زمان بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، «۷۴ نفر از اعضای جامعه اقلیت سیک، به کمک دولت هند به این کشور منتقل شده‌‌اند، اما شماری دیگر که هنوز در افغانستان‌اند، تحت آزار و اذیت‌اند.» هرچند کیرتی وردان سینگ گفت در برخی موارد، مشکلات مربوط به جامعه سیک را «از طریق کانال‌های دیپلمایتک» با دولت‌ها از جمله با رژیم طالبان در میان می‌گذارد، تاکید کرده که موج آزار و اذیت علیه این «اقلیت مذهبی، سازمان‌یافته» است.

دولت هند اعلام کرده است که گزارش‌های مربوط به آزار و اذیت جامعه کوچک سیک در افغانستان و پاکستان را به‌صورت منظم دنبال و در موارد لازم سعی می‌کند به آن رسیدگی کند. در نامه وزیر مشاور در امور خارجه هند به مجلس علیای پارلمان هند آمده است که در پی وخامت سریع اوضاع امنیتی در افغانستان در سال ۲۰۲۱، «دولت هند عملیات نجات جامعه سیک را تحت عنوان «دِوی‌شکتی» راه‌اندازی کرد و ۷۴ نفر از اعضای جامعه اقلیت‌های هندو و سیک‌ را با پروازهای ویژه نیروی هوایی هند و هواپیمایی هند از افغانستان خارج کرد. این افراد ابتدا در هند مستقر شدند و بیشتر آنان پس از مدتی به کانادا پناه بردند.»

دولت هند اعلام کرده است که نمایندگی‌های دیپلماتیک این کشور در خارج  با دولت‌های میزبان به‌طور مستمر در ارتباطند تا مسائل مربوط به امنیت، سلامت و رفاه اقلیت‌های مذهبی از جمله جامعه سیک را پیگیری کنند و این موضوع‌ها ‌گاهی در مجامع بین‌المللی، از جمله شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، نیز مطرح شده‌اند.

اظهارات تازه‌ دولت هند، در حالی مطرح می‌شود که از زمان بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، بخش بزرگی از جامعه سیک این کشور یا به کشورهای دیگر مهاجرت کرده‌ یا از بیم تهدیدهای امنیتی، فعالیت‌های مذهبی و اجتماعی خود را محدود کرده‌اند. با وجود وعده‌های طالبان برای «تامین حقوق اقلیت‌ها»، نهادهای بین‌المللی همچنان درباره وضعیت آنان در افغانستان ابراز نگرانی می‌کنند.

در دهه ۱۹۷۰، شمار اعضای جامعه هندوان و سیک‌ها در افغانستان ۵۰ هزار نفر گزارش شد، اما در سال‌های اخیر، آمار دقیقی از تعداد آنان منتشر نشده است. جوامع هندو و سیک‌ سابقه طولانی در افغانستان دارند و بیشتر در شهرهای کابل، قندهار، جلال‌آباد و غزنی ساکن‌اند و در مشاغل تجاری، پزشکی، داروخانه‌داری و صنایع دستی فعالیت می‌کنند.

اعضای این جوامع در مراحل مختلف و به‌ویژه پس از کودتای کمونیستی سال ۱۹۷۸ و سپس  در دوره جنگ‌های داخلی و حاکمیت طالبان در دهه ۱۹۹۰، از افغانستان خارج شدند و به کشورهای مختلف جهان پناه بردند. در دوران دولت جمهوری از ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱، علی‌رغم فضای نسبی بازتر، آن‌ها با تبعیض اجتماعی و محدودیت در دسترسی به آموزش، خدمات عمومی و حقوق شهروندی روبرو بودند.

تا سال ۲۰۱۸، شمار شهروندان هندو و سیک در افغانستان کمتر از ۳۰۰ نفر براورد می‌شد که آن‌ها نیز به دلیل حملات پی‌درپی به‌ویژه تهدیدهای داعش خراسان، برای خروج از افغانستان تلاش کردند. 

حمله انتحاری به گروهی از اعضای جوامع هندو و سیک در جلال‌آباد در ۲۰۱۸ که به کشته شدن ۱۹ نفر از جمله اوتار سینگ، تنها نماینده سیک‌ها در لویه‌جرگه منجر شد، از تکان‌دهنده‌ترین حملات به این جوامع بود. پس از آن در مارس ۲۰۲۰، مهاجمان مسلح به یک گردهمایی در کابل حمله کردند که به کشته‌شدن ۲۵ نفر، از جمله زنان و کودکان منجر شد.

علاوه بر خشونت فیزیکی، اقلیت‌های هندو و سیک همواره تحت تبعیض‌های نهادینه‌شده بوده‌اند. آن‌ها در برخی دوره‌ها از دفن مردگانشان در کابل منع می‌شدند، به آموزش و خدمات دولتی دسترسی محدودی داشتند و در مواردی مجبور می‌شدند مالیات‌های ناعادلانه بپردازند. حتی در دوره جمهوریت، فقط یک کرسی نمادین در پارلمان برای این اقلیت‌ها در نظر گرفته شده بود.

با این حال این نخستین‌بار است که گزارش یک مقام رسمی دولت هند در مورد وضعیت جوامع سیک و هندو در افغانستان، علنی می‌شود. پیش از این شواهدی از تغییر مذهب اجباری شیعیان ۱۲ امامی و شیعیان اسماعیلیه در شمال‌شرق افغانستان منتشر شده بود. بر اساس این گزارش‌ها و شواهد منابع، فرماندهان طالبان با جبر و تهدید، دست‌کم ۱۰۰ نفر از ساکنان بدخشان را به تغییر اجباری مذهب وادار کرده‌‌اند.